.........................................................................................................................................
นานแล้วนะ... ที่นั่งอยู่ตรงนี้...นานแล้ว... ที่ได้แต่กอดตัวเอง...นานแล้ว...ที่มองคนให้เดินมาแล้วผ่านไป..
นานแล้ว...ที่ไม่กล้าเผชิญอะไรต่อมิอะไรนานแล้ว... ที่เหงาและเดียวดายและนานแล้ว... ที่ไม่กล้าจะรักใครอีก. . .
นั่งอยู่ที่เดิมที่เคยล้มลง เคยเจ็บอยู่คนเดียวไม่กล้าลุก เพราะ... กลัวจะเจ็บถ้ายืนอยู่คนเดียวและหวังว่าจะมีมือสักมือ. . .
ที่จะช่วยฉุดเราขึ้นไปแต่... ก็กลัวว่าเขาอาจจะผลักเราล้มอีกก็ได้ กลัวๆๆ... ไม่กล้า. . .อีกแล้ว. . .
ทุกๆวัน...ลองนั่งคิดทบทวนทุกอย่างที่ผ่านมา...ก็ได้รู้ว่า..เจ็บที่เคยรู้สึก..มันน้อยกว่าเมื่อวานแล้ว. . .
ไม่รู้สึกแล้วว่า..ต้องนั่ง"รอ"รักษาสัญญาอีกต่อไป และใจเราก็เข้มแข็งขึ้น. . .เริ่มมองโลกสวยกว่าเมื่อวันวาน...
และสิ่งที่หัวใจสั้งสมองวันนี้ไม่ใช่คำว่า"ต้องรอ" แต่ที่วันนี้เรารับรู้คือคำว่า เคยเจ็บมากแค่ไหนกับ"การรอ"ก็เท่านั้น
เราเริ่มฉลาดขึ้นและให้กำลังใจตัวเองทุกๆวันว่า "ลุกขึ้นได้ปาดคราบน้ำตาเถอนะ ถ้าต้องเดินไปคนเดียวพอไหวมั้ย...
ถึงไม่มีใครมาเดินร่วมทางเหมือนก่อนก็ไม่เป็นไร เดินคนเดียวตอนนี้คงสบายใจเยอะกว่าต้องนั่งรอคนที่ไม่กลับมา. . .
ถึงจะมีเหงาบ้าง ท้อแท้บ้างแต่ถ้าคิดว่าใครสักคน ก็รอเราอยู่ที่ปลายทาง...ที่อาจจะยังมองไม่เห็นก็เท่านั้น...
มันก็ยังเป็นความหวังที่ช่วยพยุงให้เราเดินไปได้ไกลมากพอ. . .ตรงนี้ก้เพียงพอแล้วหล่ะ. . .!!
ถึงทางเดินที่ก่อนจะล้ม มีใครอีกคนเดินร่วมทางมาด้วยก็เถอะ
ในเมื่อวันที่เราล้มอยู่อย่างนี้ เขาก็คงเดินไปไกลมากแล้ว. . .
ไม่ได้หรอก!! ไม่ใช่จะรีบเดินตามไปให้ทันหรอก. . .
แต่สักวันหนึ่ง..เราจะต้องเดินแซงเค๊าให้ได้...ต่างหากล่ะ คอยดูนะ. . .สู้โว๊ย!!!
.........................................................................................................................................
