♣ วันนี้..อ่อนแอ..เหลือเกิน ♣

+เจตด่ากูที่กูกลับไปทำร้ายตัวเองอีก มันพุดถูกทุกอย่าง กูก็รู้นะว่าอะไรเป็นอะไร+


+ต้นเหตุมันคือความซึมเศร้าของกูที่หนักขึ้นทุกวันกุกลับไปเห็นอดีตที่กุผิดพลาด+


+ตั้งแต่ครั้งแรกจนวันนี้และทุกวันกุก็ต้องพยายามวิ่งหนีอดีตกับเรื่องของกุกับไอ้ตั้ม+


+กุต้องปั้นยิ้มมีความสุขทำตัวตามปกติต่อหน้าครอบครัวกุทั้งที่จิตใจกูมันย่ำแย่มากๆ+


+กูยิ่งทำมันก้ยิ่งเหนื่อยจนกูรู้สึกว่ากูเข้มแข็งไม่ไหวมันตอกย้ำให้กุไม่อยากอยู่อีกแล้ว+


+กูก็พูดบอกใครไม่ถูกเหมือนกันกุรู้แค่เพียงว่า กุเหนื่อยแล้วกุไม่อยากเป็นแบบนี้แล้ว+


+สิ่งที่กุทุ่มเทคาดหวังมันก็กลับมาทำร้ายกุ อดีตก็คอยฝังกลบกูทุกครั้งที่กูซึมเศร้า+


+ทำไมกูถึงได้ท้ออย่างงี้วะ ทำไมคนรักของกูต้องจะฆ่ากูแบบนี้ด้วยทั้งๆที่มันก็รู้+


+บอกเลิกกับกูดีๆก็ได้ ไม่จำเป็นต้องให้กูทรมานแบบนี้กูไปทำอะไรให้มันอาฆาต+


+ทั้งๆที่ตลอดเวลาที่ผ่านมา กูก็ดีกับมันมาตลอด สุดท้ายมึงก็แค่หลอกใช้กูนี่เอง+


++ ไอ้สารเลว...งูมีพิษ..รีดพิษออกยังไงมึงก็กัดกูตายอยู่ดี... ++

♣ ทำไมฉันจะให้เธอไม่ได้ ♣

นานมาแล้ว..ที่เราเหมือนอยู่ในโลกคับแคบที่มีเพียงความทุกข์เศร้า ดวงตาของเราไม่เคยมองเห็นภาพอะไรเลย นอกจากห้องแคบๆ ที่เต็มไปด้วยความทรงจำที่เก่าเก็บ กับวันคืนที่มีเพียงความทรมาน วนเวียนซ้ำไปซ้ำมาแต่เรื่องของเธอเพียงคนเดียวและหัวใจที่ไม่เคยสัมผัสความรู้สึกใดๆนอกจากความเจ็บปวด ที่อยุ่ในใจมาจนชินชา จนบางความรู้สึกเหมือนกับว่าเราเป็นสิ่งมีชีวิตที่แค่หายใจไปวันๆ ไม่มีความสุขเลยกับการที่หายใจบนโลกใบเดิมที่ขาดเธอ วันคืนที่ผ่านมาล้วนเต็มไปด้วยความผูกพันจนแทบกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตกันและกันไปแล้ว 24 ชม.เราต่างรับรู้ความเป็นไปในการดำเนินชีวิตในแต่ละวันของกันและกัน เหมือนเส้นขนานสองเส้นที่ลากยาวเคียงข้างกันไปเรื่อยๆต่างคนต่างเติมเต็มซึ่งกันและกันและบ่อยแค่ไหนที่เส้นตรงอีกเส้นที่เคยทอดยาวข้างๆเราได้เฉไปมาและโค้งห่างออกจากเราปล่อยให้เราต้องทอดยาวเพียงลำพัง และกลายเป็นเส้นตรงแค่เส้นเดียวที่โดดเดี่ยว ความโดดเดี่ยวของการถูกทอดทิ้งเจ็บปวดกว่าความโดดเดียวจากการไม่มีใคร หลายๆครั้งที่เราต้องพบกับความรู้สึกที่เมินเฉยและความเปลี่ยนแปลงในรูปแบบที่เห็น เรากลายเป็นภาระของความรู้สึกที่เขาต้องรับผิดชอบ เริ่มกลายเป็นคนแปลกหน้า ที่คอยสร้างปัญหาและคำถามต่างๆนาๆกวนใจเธอตลอดเวลา คำโกหกและคำแก้ตัว สารพัดเหตุผลที่เอามาอ้าง แม้บางครั้งฉันก็รู้ทั้งรู้ว่ามันไม่จิง แต่ฉันก็พยายามทำใจเชื่อเธอเพราะฉันรักเธอมากไง ถ้าฉันแสดงว่าฉลาดรู้ทันเธอ ฉันกลัวว่าความจิงที่เธอจะสารภาพนั้นอาจทำให้ฉันต้องเสียเธอไปจิงๆ ฉันกลัว..ฉันพยายามปรับเปลี่ยนทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อค้นหาสาเหตุของการเปลี่ยนแปลงครั้งนี้ ทั้งที่จิงๆแล้วทุกสิ่งทุกอย่างก็เหมือนเดิมนั่นแหละเราก็ไม่ได้ผิดอะไรตรงไหน ความจิงแล้วสาเหตุอยู่ที่หัวใจของคนต่างหากที่ไม่เหมือนเดิม อาจเป็นเรื่องปกติของคนทั่วๆไป ที่พอไม่รักกันแล้วอะไรก็ไม่ดี ไม่ถูก พูดอะไรก็ไม่เข้าหูไปซะหมด ความรักที่ลดน้อยลงไปจนไม่รู้ว่ายังมีเหลืออยู่อีกมั้ย เธอบอกให้ฉันลืมเธอซะ..เธอบอกให้ลืมเรื่องราวของเรา..เพราะเธอไม่อยากให้ฉันเต้องมารอและเจ็บปวดกับคนเลวๆอย่างเธออีกแล้ว ฉันรับรู้นะว่าจิงๆแล้วเธอโกหก..ความเป็นจริงสิ่งที่ถูกคือ เธอจะทิ้งฉันไป ฉันต้องอยู่คนเดียว เพราะเธอมีคนใหม่ และวันนี้เธอก็มีเพียงเขา คนที่ทำให้เธอคิดถึงแล้วเจ็บหัวใจไม่ใช่ฉันอีกต่อไปแต่กลายเป็นเขาคนนั้นที่เธอรัก เขาคงไม่สร้างปัญหาและคำถามต่างๆนาๆกวนใจเธอเหมือนฉันใช่มั้ย เขาคนนั้นของเธอ คงดูแลเธอดีกว่าฉันใช่มั้ย แต่เธอรู้มั๊ย สำหรับฉันไม่มีใครที่ดูแลฉันได้ดีกว่าเธอ เธอได้สอนให้ฉันรู้ว่าวันเวลาและคำสัญญาต่างๆที่เธอเคยมีให้ฉัน มันไม่มีค่าอีกต่อไปแล้ว ...
...แม้ว่าวันนี้ทุกๆสิ่งทุกๆอย่างกับเหตุการณ์เรื่องของเราที่ผ่านมาฉันยังไม่สามารถพยายามลบล้างอดีตในวันที่ฉันเคยมีเธอออกไปได้หมด แม้ว่าฉันยังต้องเจ็บปวดทรมานกับความรักครั้งนี้อีกนานสักแค่ไหน แม้ว่าสิ่งที่ฉันเป็นและความรู้สึกที่ฉันเคยมีตอนที่ยังไม่มีเธอเข้ามาในชีวิตอาจจะไม่กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีกแล้ว หรือสิ่งที่เธอเคยทำร้ายฉันอยู่เรื่อยๆตลอดมาเหมือนฆ่ากันทั้งเป็นนั้นสักกี่ร้อยกี่พันครั้งฉันก็ยังรักและให้อภัยเธอได้ตลอดมา และเมื่อวันนี้ที่เธอจะขอฉันอีกครั้งเพื่อเดินจากไปเริ่มต้นชีวิตใหม่กับคนที่หัวใจเธอรัก…

".......ได้ซิ่..ทำไมฉันจะให้ไม่ได้ล่ะ ....."

"ถ้าความรักของฉันแลกกับอิสระที่เธอต้องการ..ไม่ว่ายังไงฉันก็ยอม "

♣..ตั้ม..ตั้มยังจำคำนี้ได้ใช่มั้ย..♣

♣ " คุก "...ที่เธอไม่มีวันจะเข้าใจ...♣

** ..และฉัน..ก็ไม่มีวันที่จะให้อภัย..**

...คุกในทางโลกเราจะออกมาได้ ต่อเมื่อ ผู้คุมเปิดประตูให้เราออกมา.. แต่คุกในใจมันไม่มีประตู เราจะเดินออกมาตอนไหนก็ได้!! แต่ ทำไม?? เราถึงไม่ยอมออกจากคุกที่เราทำขึ้นขังใจของเราให้เป็นทุกข์!! โดยการไม่ยอมลืมเรื่องร้ายในอดีต ไม่ยอมให้อภัยคนที่เคยทำร้ายเรา แล้วก็คอยคิดถึงมันอยู่เรื่อยๆ และเจ็บปวดทุกครั้งที่คิดถึงมันหรือแม้แต่ไม่ยอมให้อภัยตัวเอง... เมื่อเราทำผิดหรือสิ่งที่คิดมันผิดพลาด...จะต้องใช้เวลาอีกนานมั้ย ที่เราจะเข้าใจว่า เราเป็นมนุษย์นะ!!! การทำผิดพลาดเป็นของคู่กับการเกิดเป็นคน!! เราทำ"ผิด"ก็เพื่อจะได้เรียนรู้ที่จะทำให้"ถูกต้อง"ในครั้งหน้า!!!!
...และถ้าถึงวันนั้นที่เราคิดได้ว่า..แค่เราก้าวออกจากคุกที่เราทำขึ้น เราจะพบกับ "อิสรภาพ และความสุข" ไม่มีประโยชน์อะไรที่เราจะจมอยู่กับสิ่งที่ผ่านไปแล้ว เราจะให้อภัยทุกๆคนรวมทั้งตัวเอง และก้าวต่อไปอย่างเป็นสุข.. เพราะชีวิตนี้มันสั้นนัก....
แต่ไม่ว่าจะทบทวนความรู้สึกตนเองสักกี่ร้อยกี่พันครั้ง ณ.ตอนนี้และเวลานี้ เราก็ไม่อาจจะลืมเรื่องเลวร้ายต่างๆและให้อภัยกับใครคนหนึ่งที่ทำให้ความแค้นเกิดขึ้นในใจเราได้เลยสักครั้ง ภาพความรงจำเก่าในอดีตยังกลับมาตอกย้ำให้เราคิดอยู่เสมอทุค่ำคืน ทุกวันเวลา ว่าช่วงเวลานั้นเราทรมานเพราะเขามากแค่ไหน รู้ทั้งรู้ว่าการให้อภัยคือสิ่งที่จะสามารถปลดปล่อยเราและความอาฆาตแค้นต่างๆที่มีได้ แต่สมองก็ไม่เคยสั่งหัวใจให้ทำตามได้เลยสักครั้ง ...!!!
...แม้ว่าวันนี้ความรักมากมายต่อใครบางคนที่ยังคงอยู่เท่าเดิมไม่เคยลดน้อยลงหรือจางหาย แต่มันก็ไม่อาจลบล้างทดแทนกันได้เลย ..และแม้วันนี้ใครคนนั้นได้ถูกปลดปล่อยเป็นอิสระจากพันธนาการต่างๆทางด้านกายและจิตใจเขาไปแล้ว มีแต่เรา..ที่ยังคงวนเวียนอยู่ในที่แห่งนี้ที่ฉันเรียกมันว่า "คุก" . . .

...วันนี้...การหันหลังเดินกลับมามันก็สายเกินไปกับทุกๆสิ่ง การจับมือประครองเริ่มต้นใหม่มันก็หมดเวลาหวังแล้วทุกๆอย่าง และฉันก็รุ้ดีว่าเธอเลือดเย็นพอที่จะ "ลืม" สิ่งที่ฉันต้องการตอนนี้คือ เฝ้ามองรอเวลาวันที่เวรกรรมนั้นตามทันเธอในอีกไม่ช้า เมื่อวันนั้นมาถึง..ฉันขอให้เศษความคิดส่วนหนึ่งทำให้เธอนึกย้อนขึ้นมาได้ว่า..ครั้งหนึ่งในวันที่เธอได้เป็นอิสระ...เธอเคย "ฆ่าอย่างเลือดเย็น" และ "ทิ้งขว้าง" ใครบางคนไว้ "หลังกำแพงคุก" เพื่ออิสระภาพตัวเธอเองหรือเปล่า . . . ♣♣♣

..........................................................................................................................................................................

♣ รักบนความอาฆาตแค้น ♣

วันนี้ฉันกลับมาเยี่ยมบล๊อกของฉันอีกครั้ง หลังจากที่ทุกๆสิ่งทุกๆอย่างเริ่มกระจ่างชัดขึ้น ทั้งๆที่รู้แก่ใจว่าตั้มเปลี่ยนไปแล้วและตั้มก็จะไม่กลับมาตามคำสัญญาที่ตั้มเคยให้ไว้ แต่ไม่รู้ทำไมทุกวันนี้ก็ยังรอ และรับความจริงยังไม่ได้ ตอนนี้อาการโรคซึมเศร้าก็กลับมาอีกครั้งมันเป็นช่วงเวลาที่สุดแสนจะทรมานที่สุด จากการที่คนที่เราคาดหวังและต้องผิดหวังอย่างรุนแรง ตั้มรู้มั้ยว่าวันนี้เค๊ารู้สึกยังไง เป็นตายร้ายดียังไง ต้องไปแวะหาเมย์ที่บ้านทั้งๆที่ตั้มสัญญาว่าคนที่จะมาหาคนแรกและบอกข่าวคือเค๊า เมย์ยังดีที่ยังได้พบเจอต้องแต่..ตั้งแต่วันที่ตั้มออกมาก่อนต้อง เค๊ายังไม่รู้เลยว่าตั้มออกวันไหน ตอนไหน ตั้มอยู่ไหน อยู่กับใคร ทำอะไร เมื่อไหร่จะกลับ เค๊าก็ยังไม่รู้เลย ป่านนี้ตั้มคงมีความสุขมาซิ่นะ ที่ตั้มสมความปรารถนาที่จะได้ปล่อยตัวและออกมาใช้ชีวิตเริ่มต้นใหม่กับคนที่ตั้มรัก แต่คนๆนั้นไม่ใช้เค๊า ตั้มทิ้งทุกสิ่งทุกอย่าง หยุดเรื่องของเราแบบวิธีที่โหดร้าย ไม่น่าเชื่อว่าคำที่ตั้มบอกว่ารักเค๊ามากและหยุดอยู่ที่เค๊าแล้วมันเคยออกมาจากปากตั้ม ตั้มจะรู้สึกบ้างมั้ยว่า..ตอนที่ตั้มกำลังมีความสุขอยู่กับคนอื่น ยิ้ม หัวเราะบอกรักอยู่กับคนอื่น อาจจะมีใครบางคนที่ตั้มใช้เค๊าเป็นแค่ทางผ่าน เพื่อจะทำให้ตั้มมีกำลังใจสู้ต่อ วันที่ตั้มมีปัญหาทุกข์ใจ เค๊าก็รับไว้ทุกๆเรื่อง อะไรที่ทำให้ตั้มสบายใจอะไรที่ช่วยตั้มได้แม้ว่ามันจะอันตรายขนาดไหนเค๊าก็ทำให้ได้ไม่เคยกลัว ถามจิงๆเถอะ ตั้มไม่เคยรักเค๊าเลยใช่มั้ย เค๊าผิดอะไรตรงไหน เค๊าไม่ดีตรงไหนทำไมไม่บอกกับเค๊าล่ะ และที่ผ่านๆมาตั้มไม่รักแล้วตั้มทำทำไม ทั้งๆที่ตั้มก็รู้ว่าเค๊าเป็นโรคซึมเศร้าตั้มยังไม่เคยแม้แต่คำพูดที่มันเป็นกำลังใจ แต่เค๊าก็เข้าใจตั้มนะว่า คนเราทุกคนถ้ามีรักใหม่ ยังไงก็ไม่สนใจอดีตหรอกแม้ว่าอดีตมันจะยิ่งใหญ่แค่ไหน แต่เค๊าคือคนที่โดนทิ้งไง มันไม่ไหนไม่ได้ ทั้งในโลกปัจจุบันและอดีต แม้วันนี้ต้องเจ็บปวดกับมันแต่ให้ทำไงได้เรามันโง่เอง ทั้งๆที่รู้ว่าเค๊าไม่กลับมาแล้ว เค๊าทิ้งเราไปหาคนอื่นแล้ว เรามันไร้ค่าไม่ความหมายอะไรแล้ว รู้..รู้ทุกเรื่อง รับรู้ทุกอย่างแต่ก็ทำใจไม่ได้สักที

ตั้ม...ถ้าคนรักใหม่คนนั้นของตั้ม เค๊ารักตั้มมากว่าเค๊า ดูแลตั้มได้ดีกว่าเค๊า ตั้มก็คิดถูกแล้วแหละที่ตั้มเลือกคนนั้น เพราะสิ่งที่เค๊ามีให้ตั้มเสมอมาเค๊าจะคิดว่า มันน้อยไปสำหรับคนที่ไปรักและทุ่มเทให้เค๊าข้างเดียว ที่แน่ๆเค๊าจะไม่ไปรบกวนตั้มในทุกๆเรื่องไม่ว่าอะไรก็ตาม ความเจ็บปวดตรงนี้ไม่เป็นไรเค๊าสมควรแล้วแหละที่จะต้องได้รับ แต่สักวันหนึ่งเค๊าก็ต้องชินกับความเจ็บปวดนี้ไปเองแหละ และที่สำคัญ เค๊าคงอโหสิให้ตั้มในเรื่องของเรานี้ไม่ได้หรอกนะ แม้เค๊าจะรักตั้มมากแต่เค๊าก็แค้นตั้มมากเช่นกัน เวรกรรมทุกคนต้องมีทำอะไรใครไว้ก็ต้องได้รับคืน ตอนนี้เค๊าก็กำลังรับกรรมที่เค๊าเคยก่อขึ้นเหมือนกัน และเค๊าก็หวังว่าสักวันหนึ่งเค๊าก็จะได้เห็นผลกรรมติดจรวดไปหาตั้มเช่นกัน ยังจำได้มั้ยที่เค๊าเคยพูดว่า "สักวันหนึ่งมึงจะต้องเจ็บเจียนตายเหมือนที่กูเจ็บร้อยพันเท่า" เค๊าก็ขอให้มันเป็นไปดังหวัง เค๊ายืนยันว่าเค๊ายังรักตั้มมากนะ แต่ความอาฆาตแค้นของเค๊าจะไม่มีวันอโหสิให้ตั้มเด็ดขาด ถ้าเค๊ายังมีลมหายใจจนถึงวันที่เค๊าได้รับรู้ว่ามันเป็นจิงอย่างตามปากที่เค๊าพูด เค๊าก็หวังว่าวันนั้นเค๊าคงจะเลิกรักตั้มและหยุดความเจ็บปวดทรมานนี้ไปแล้วเช่นกัน...