♣ เสียใจ ♣

เพียงพอแล้วคนดี ... วันนี้ไม่ขอพยายาม...
จะไม่เคยเอ่ยคำถามว่า "ยังรักกันไหม ?"
หนามแหลมที่แทงอกมันปกคลุมสุมหัวใจ...
เหมือนหนังรักอันหม่นไหม้ ... เรียกน้ำตาได้ท่วมจอ...

ฉากจบในวันนี้ ... คือฉันที่บาดเจ็บ...
แม้กอบเก็บทุกคำหวานมากราบกรานร้องขอ...
ความแล้งน้ำใจ ... เธอยื่นให้ฉันอย่างเพียงพอ...
ฉันสั่นกลัวและท้อแท้ ... จนต้องขอหลีกทาง...

เขามาทีหลัง ... แต่เรียกคะแนนความสงสารได้มากกว่า...
ฉันสะอื้น ... นองน้ำตา ... บนหนทางอันอ้างว้าง...
เธอกอดเขา ... ปลอบขวัญ ... แล้วทิ้งฉันไว้ข้างทาง...
สัญญารักที่ร่วมสร้าง ... เธอถากถางจนเกลี้ยงใจ...

กระจ่างชัด ... ซาบซึ้งมากกับสิ่งที่เห็น...
เธอทำเหมือนฉันเป็นของเล่น...จะเก็บจะทิ้งก็ย่อมได้...
เศษขยะยังมีค่า...แต่ที่ไร้ราคาคือหัวใจ...
ที่สูญสลายหายไป...คือรักที่เธอให้ฉันไม่ได้แม้คำเดียว...

เธอรู้ไหม...ว่าน้ำตาฉันมีความรู้สึก...
มันกำลังตกผลึก...เป็นความเหว่ว้า...
ไหลกลั่นคนอ่อนแอสู่โลกภายนอกที่เฉยชา...
สวนทางเข้า - ออก...
กับลมหายใจที่อ่อนล้าอยู่ทุกวัน...

ไม่ได้ร่ำร้องให้เธอมาเห็นใจ...
รู้ว่าหมดเยื่อใยไปแล้วกับคนอย่างฉัน...
ไม่ได้บีบน้ำตา...แต่มันไหลออกมาเพราะความตื้นตัน...
ที่เห็นเธอดีกับใครคนนั้น...
แล้วลืมคนเคยรักกันอย่างง่ายดาย...

เพราะว่าน้ำตาฉันมีความรู้สึก...
เลยสะท้อนความในใจลึกลึกด้วยการร้องไห้...
ฉันไม่มีสักคำพูดที่จะอธิบาย...
ถ้าอยากรู้...ว่าฉันเสียใจแค่ไหน ?
เธอหาคำตอบได้จาก "หยดน้ำตา"...